Wyzwanie, pogoda i nadal walczymy.

Moaa tym razem wyzywa na pojedynek codziennych postów.
A raczej mobilizuje.
No, to się zmobilizowałam. I mam nadzieję, że wytrwam.


Jaką macie pogodę?
Benadziejną? Bo u nas masakra.
Niby słońce, niby ładnie, ale wyjść się nie da.
No nie da się i już. Zimno i wieje.
Masakra.
Ładne mi lato.


Trzeci dzień walczymy z pleśniawkami.
Już wczoraj myślałam, że zwyciężyłam to cholerstwo, a tu dziś od nowa.
Aftin chyba nie daje rady.
Trzeba pomyśleć o gencjanie, choć ten wszechobecny fiolet mnie przeraża, szczególnie, że mała się okropnie ślini i pakuje ręce do ust. Czyli wszystkie ubranka i wszystko wokół w niespieralnym fiolecie.

Ślubny powoli się denerwuje tymi ciągłymi przesyłkami do mnie. I od razu zagląda przez ramie co to mi przyszło. Bo jalbo jakieś śmieszne ulotki, albo pudełka, albo zamówię jakieś próbki.
Ot, dzisiaj przyszły próbki proszku do prania.
A Ślubny nic nie powie, tylko nosem kręci.....

Historie Gordianusa S. Saylora to książka naprawdę godna polecenia.
Podobnie jak Nie ma jednej Rosji.
Może nawet napiszę o nich coś więcej.


Czasem zwykłe życie mnie przygnębia.
Chciałabym jakiejś odmiany, czegoś nowego.
Wyzwań, pomysłów, kreatywności.
Zaczynam powoli gnuśnieć.
Codzienna rutyna jest porażająca.
Śniadanie, obiad, kolacja, zabawy z Małą, usypianie, zmiana pieluchy, sprzątanie, gotowanie pranie.....
Tak, wiem powinnam się cieszyć, bo nie każda mama ma ten komfort co ja, po kilku miesiącach muszą wracać do pracy. A ja mogę siedzieć w domu, patrzeć jak się moja Mała rozwija, jak rośnie, co nowego umie...
Chwilowo jestem niezbędna. Bo tylko mama potrafi uspokoić, ululać, nikt tak jak mama nie mówi wierszyków, nikt od mamy lepiej nie nakarmi, nie przewinie.
Ślubny z Małą się bawi, rozrabia, dokazuje, ale do tych ważnych rzeczy jestem ja, nawet nie babcia, tylko mama.

Tylko brakuje w tym wszystkim miejsca dla mnie, na moje potrzeby, zainteresowania i inne.

Z jednej strony narzekam, z drugiej się cieszę.
Zaraz się jeszcze popłaczę i będę się sama z siebie śmiać.

Coś ty taka niezdecydowana, płaczliwa i w ogóle osowiała?
W ciąży jesteś, powinnaś się cieszyć.
Wahania nastrojów?
Przecież to bujda! Na resorach. Ja ci to mówię.

Tak, mówisz, zobaczymy jak będziesz mówić jak przez prawie dwa lata będziesz z brzuchem chodzić.
Wszechobecnym brzuchem, który przeszkadza we wszystkim, wkurzają dodatkowe kilogramy, nudności, puchnące stopy, nocne zachcianki i wszelkie inne dolegliwości a na końcu poród. Dla jednych trauma, dla innych niekoniecznie.


Wszystko to się zapomina, szybko się zapomina po tym, jak już Maleństwo jest na świecie.
Po to, by powrócić ze zdwojoną siła w kolejnej ciąży.



Miłego!